از کجا بدانم ترومبوز ورید عمقی دارم؟

در گذشته رسیدن به تشخیص قطعی در مورد عارضه DVT، نیازمند تهیه ونوگرام بود. در این روش، یک ماده حاجب حاوی ید به درون یکی از ورید‌های بزرگ در ناحیه پا یا مچ پا تزریق می‌شد تا پزشکان بتوانند این عروق را در اندام تحتانی و ناحیه لگن مشاهده کنند. پس از تزریق ماده حاجب، تصاویر اشعه ایکس از ناحیه پای بیمار تهیه می‌شدند تا در صورت وجود انسداد در ورید پا، امکان مشاهده و تشخیص آن برای پزشکان و متخصصین پزشکی فراهم شود. ونوگرام یک روش تشخیصی تهاجمی بوده و می‌تواند دردناک و دارای خطرات بخصوصی، مانند بروز عفونت، باشد؛ از این رو پزشکان معمولاً استفاده از روش تصویربرداری سونوگرافی دوپلکس را ترجیح می‌دهند. با این حال، بعضی پزشکان ممکن است تهیه ونوگرام را برای افراد دارای سابقه ابتلا به ترومبوز ورید عمقی توصیه کنند؛ زیرا در این افراد، عروق خونی و وریدها ممکن است در گذشته به دلیل تشکیل لخته آسیب دیده باشند و به همین دلیل روش سونوگرافی دوپلکس ممکن است نتواند به خوبی تهیه ونوگرام، تشکیل لخته‌های خونی جدید را شناسایی کرده و نشان دهد.

امروزه بسیاری از پزشکان از روش ونوگرافی با استفاده از تشدید مغناطیسی (MR) به جای روش تصویربرداری با اشعه ایکس استفاده می‌کنند، که با تهاجم کمتری همراه است. دستگاه MR با استفاده از امواج دارای بسامد رادیویی، باعث برانگیخته شدن اتم ‌های هیدروژن در سطح بافت ‌ها شده و با توقف ایجاد پالس‌های مغناطیسی از طرف دستگاه، این اتم‌ ها نیز به وضعیت طبیعی خود باز خواهند گشت؛ همین امر باعث می‌شود که سیگنال‌های متفاوتی از طرف بافت‌های سالم بدن و لخته‌های خونی دریافت شده و با استفاده از تصویری که توسط دستگاه MR ساخته می‌شود، پزشکان قادر خواهند بود لخته‌ های خونی را از سایر بافت ‌ها تشخیص دهند.