راه های درمان بیماری ایسکمیک قلبی

بیماران مبتلا به بیماری ایسکمیک قلبی باید ترکیبی از داروها را برای کاهش مصرف اکسیژن قلب، گشاد کردن عروق کرونر و جلوگیری از تشکیل مجدد انسداد، استفاده کنند.

1- نیتروگلیسیرین و مشتقات آن (نیترات ها، به صورت قرص یا پچ های ترانس درمال)

این داروها به عنوان گشاد کننده عروق شناخته می شوند. آنها شریان ها و رگ ها، از جمله عروق کرونر، را شل کرده و در نتیجه جریان خون را در منطقه آسیب دیده افزایش می دهند و درد قفسه سینه ناشی از آنژین را از بین می برند. 

آنها همچنین با نام قرص های “مسکن فوری” در دسترس هستند. بیماران مبتلا به بیماری ایسکمیک قلبی باید همیشه 1 یا 2 قرص در جیب خود داشته باشند. این افراد هر وقت که به درد قفسه سینه مبتلا شدند، باید هرگونه فعالیت بدنی را متوقف کنند، بنشینند و یک قرص را زیر زبان خود قرار دهند. 

اگر درد در عرض 10 دقیقه کمتر شد، می توانید فعالیت خود را مجدداً شروع کنید، اما به یاد داشته باشید که در جلسه بعدی خود این اتفاق را به پزشک بگویید. در مقابل، اگر درد از بین نرفت، باید قرص دوم را بخورید. و اگر بعد از این باز هم درد همچنان ادامه داشت، باید با خدمات فوریت های پزشکی تماس بگیرید.

2- بتابلاکر ها (بیسوپرولول، کارودیلول، نبیوولول، متوپرولول، آتنولول و غیره)

فشار خون و ضربان قلب را کاهش می دهد، از این رو قلب برای عملکرد صحیح به اکسیژن کمتری نیاز دارد. آنها همچنین می توانند خطر بروز آریتمی را کاهش دهند. مطالعات نشان داده است که بتا بلاکرها می توانند امید به زندگی بیمارانی را که دچار انفارکتوس شده اند، افزایش دهند.

3- بازدارنده های تجمع پلاکتی

بیمارانی که دچار هرگونه تصلب شرایین شده بودند، باید برای همیشه از بازدارنده های تجمع پلاکت استفاده کنند، مگر اینکه این داروها برایشان منع مصرف داشته باشند. این داروها از جمع شدن پلاکت ها در کنار هم جلوگیری می کنند که در رقیق شدن خون و کاهش خطر تشکیل ترومبوز در شریان های کرونری موثر است. استیل سالیسیلیک اسید (آسپرین) رایج ترین بازدارنده پلاکت می باشد.

4- استاتین ها

این داروها سطح کلسترول خون را کاهش می دهند. آنها همچنین به ایجاد ثبات و جلوگیری از پارگی پلاک های آتروماتوز، کاهش التهاب رگ های خونی و کاهش احتمال سکته کمک می کنند. بنابراین استاتین ها در تمام بیماران مبتلا به کاردیومیوپاتی ایسکمیک حتی اگر سطح کلسترول قابل قبولی داشته باشند، تجویز می شوند.

5- عوامل ضد آنژین

سایر عوامل ضد آنژین، مسدود کننده های کانال کلسیمی هستند، که عضلات عروق کرونر را شل کرده و اثرات انسداد و اسپاسم را کاهش می دهند. ivabradine ضربان قلب را کاهش می دهد و بنابراین قلب به اکسیژن کمتری نیاز خواهد داشت و رانولازین روی رگ های خونی اولیه و ثانویه اثر می گذارد و خطر ایجاد آنژین را کاهش می دهد. این مورد به ویژه در بیماران دیابتی موثر است.

دکتر فریبا هندسی متخصص قلب و عروق و فشار خون